Mijn ex is een narcist. Dat is me sinds enige tijd - eindelijk - duidelijk. Voor de buitenwereld leek ze geweldig en in de eerste jaren van de relatie leek het ook allemaal fijn te gaan. Af en toe waren er wel eens dingetjes die ze zei of deed, die me een beetje een akelig gevoel gaven, maar ik zocht dat meer bij mezelf. Het stelde immers niet zoveel voor... Dat ik daar moeite mee had had te maken met mijn eigen kwetsbaarheden - dacht ik. Maar langzaam maar zeker slopen er meer van dit soort akeligheden in, maar voor de buitenwereld was ze nog altijd charmant en geweldig. Echter, steeds vaker haalde ze me mentaal onderuit. Ik was niet goed in dit en niet in dat, en zij daarentegen was van mening dat ze overal in uitblonk. Ik raakte onzeker, raakte mezelf kwijt, en ik voelde me leeg. Ik probeerde wel eens een balletje op te gooien bij vrienden, maar ze maakte daar dan een grap over, waardoor ze de lachers op haar hand had en ik voelde niet de mogelijkheid om er over door te praten. Ik was behoorlijk in de war, maar dacht nog steeds dat het aan mij lag. Iedereen vond haar immers geweldig. Tot ik bij een vriendin was, een vriendin van mij alleen, die zij eigenlijk door de jaren heen buitengesloten had. Ze vertelde me over de relatie die zij had een paar jaar voordat ik haar leerde kennen. Ze vertelde dat hij haar emotioneel misbruikte en ze gaf wat voorbeelden en hoe zij zich daarbij voelde. Hoe moeilijk het was geweest voor haar om er achter te komen dat dit aan de hand was, want het ging zo subtiel. Ik werd er stil van, want ik voelde veel herkenning. Mijn vriendin had dat door en vroeg wat er aan de hand was. 'Zou het kunnen dat mijn partner dit ook met mij doet?' Ze keek me aan en ging zitten. We hebben nog eens meer dan 3 uur zitten praten en het plaatje werd me duidelijker. Ik begon te begrijpen dat mijn nog vage klachten van overspannenheid en oververmoeidheid te maken hadden met deze situatie. Dat ik al langer het gevoel had leeggezogen te worden. Dat de gevoelens die ik had, dat soms haar gedragingen naar mij toe niet prettig waren, wel degelijk klopten, en niet dat dit aan mij lag. Ik heb een tijd nodig gehad om voor mezelf te erkennen dat dit aan de hand was en dat mijn gevoel, dat er iets niet oké was, een serieus signaal was. Het beseffen en vooral erkennen dat mijn relatie dus heel anders in elkaar zat dan dat ik aangenomen had, was een heel proces. Ik begon mijn grenzen aan te geven, serieuzer te bespreken wat ik ervan vond. Er ontstonden daardoor grote ruzies en spanningen met meer manipulatie, waardoor bij mij de ogen open gingen. Er werd mij van alles gezegd over hoe ik niet deugde, alleen aan mezelf dacht, ondankbaar was, dat zij succesvol zou zijn en ik niet en dat vrienden van ons dat allemaal ook vonden. Het was erg complex en verwarrend, dus heb ik hulp gezocht. Ik vond gelukkig een therapeut die zichzelf gespecialiseerd had in deze problematiek. Ze heeft me ondersteund en telkens weer uitgelegd, wat er niet oké was wat mijn partner allemaal zei en hoe ze dat deed. Daardoor kon ik veel van wat ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg naast me neer leggen. Ik kwam er achter, dat mijn overtuiging dat iemand dit soort dingen niet kan zeggen wanneer er niet een kern van waarheid in zit (want waarom zeg je dit anders tegen je geliefde?), niet klopte. In plaats daarvan begon ik te beseffen dat ik met iemand te maken had met een stoornis, die dat erg goed kon verbloemen, maar wel degelijk akelige dingen zei, waarmee zij 'groeide' en zich zichzelf boven mij kon plaatsen. Ik heb het nog een tijdje uitgezongen voor ik definitief de knoop doorhakte een eind te willen maken aan deze relatie. Uiteindelijk was er een moment waarop ik iets opnieuw aankaartte en ze iets zei dat me zo raakte, dat het voor mij plotseling op dat moment helemaal over was. Er brak iets. Het lijntje met haar waar ik altijd voor had gevochten, was er opeens niet meer. Het is een heel apart moment geweest, maar ik keek haar aan en het was alsof ik naar een vreemde keek. Alsof ze nooit bij me had gehoord. Ik zag haar om wie ze werkelijk was. En het was genoeg geweest. Ik besefte, wat dit ook in gaat houden, alles is beter dan blijven. Vanaf dat moment was de relatie voor mij voorbij. Er volgde nog even een akelige tijd, want ik had niet zomaar een andere plek om te wonen. Maar gelukkig vond ik redelijk snel iets anders en vertrok. Het maffe is dat er meteen een gevoel van bevrijding was. Ik had verwacht dat ik een emotioneel zware tijd tegemoet zou gaan om de relatiebreuk te verwerken, maar het tegendeel was waar. Ik genoot van de rust en ademruimte, de vrijheid en voelde toen pas hoe groot mijn vermoeidheid was. Wel ben ik nog een tijd door gegaan met de gesprekken bij de therapeut, omdat ik wel besefte hoe groot de verwarring was. Door die gesprekken kreeg ik nog meer duidelijkheid en vooral de erkenning en soms gewoonweg uitleg over narcisme, en de opmerking dat ik het niet verzon zijn belangrijk voor me geweest. Ik had het nodig om dat te horen. Inmiddels zijn we een paar jaar verder. In eerste instantie had ik geen behoefte aan een nieuwe relatie. Ik genoot enorm van mijn vrijheid en geen 'gezeik' aan mijn hoofd. Inmiddels heb ik bijna een jaar een relatie met iemand gehad, die wat dit betreft gewoon gezond in elkaar zit. Ondanks het feit dat we hebben besloten dat we toch niet samen verder gaan om andere redenen, heb ik genoten van de werkelijk onvoorwaardelijke liefde van een partner bij wie het niet stiekem altijd om haar zelf draaide. Die geen rare concurrentie met me aanging. Soms ook moeilijk om toe te laten dat het zo ongecompliceerd kan zijn en ik gewoon heel gelaten werd. We hebben er veel over gesproken. Deze relatie is enorm helend geweest en we zijn nu goede vrienden.

Aan anderen in gelijksoortige situaties zou ik willen zeggen: Vertrouw op je gevoel. Je intuïtie vertelt je wel degelijk of het wel of niet in orde is, dus laat je niet van de wijs brengen en ga praten met iemand die hier meer over af weet. Het is van groot belang dat je uit de verwarring komt die gezaaid wordt door je partner en dat je de ruimte voor jezelf terug claimt. Je bent krachtiger dan de ander jou doet geloven!